Wie neemt de leiding, ik of mijn ego?

‘Dit was een van de beste trainingen die ik heb meegemaakt en ik heb er al heel wat gevolgd. Ik ben positief verrast hoe de stappen in mijn persoonlijke groei zo concreet zijn geworden. Ik was de oorsprong van mijn liefde voor de natuur vergeten. Deze dag heeft me veel inzichten gebracht. Zou je voor onze teams ook deze training willen geven? Als jij het doet, dan weten we…’

Wie neemt de leiding, ik of mijn ego?

Uitzondering
Bij de start van de trainingsdag geef ik aan dat ik, in lijn met mijn persoonlijke kracht, heb besloten om geen trainingen meer te geven. En bij het eerste het beste moment dat ik op dit besluit word uitgedaagd, hoor ik mezelf: ‘Bij wijze van uitzondering wel mogelijk, ik begrijp het, het is ook niet dat ik helemaal niet…, vraag tegen die tijd maar…’ Nee! Het enige woord dat ik hoef te zeggen is nee. Maar het was immers een zinvolle dag en het is goed gegaan. Mijn ego knapt zienderogen op van deze complimenten. En dus, waarom ook niet?

Meer van Zelf
Omdat het geen 100% ja is! Ik kan het, het onderwerp spreekt aan, ik creëer mijn eigen programma, het levert financieel wat op. Echter, het is niet in lijn met mijn hoger liggend doel en draagt niet bij aan mijn weg naar het Meer van Zelf. Sterker nog, het verzwaart en vertraagt de weg. En dat is voelbaar in mijn lijf tijdens en na de training.

Schoorvoetend
Ik weet donders goed wat me te doen staat. En toch modder ik aan en kom ik geen stap dichterbij de realisatie van mijn wens. Inmiddels heb ik me meerdere malen gestoten aan deze steen. Ik pak hem steeds weer op. Ondanks waarschuwingen van mijn lief: ‘kijk uit, daar ligt ie, je gaat je stoten. Blijf uit de buurt.’ Inmiddels herken ik mijn eigen rol en geef schoorvoetend toe dat hij een punt heeft.

Hans en Grietje
Ik heb me voorgenomen een andere weg in te slaan, rigoureuze maatregelen te nemen. Het pad met de pijnlijke, verzwarende stenen definitief de rug toe te keren. Nu ligt daar wederom de bekende steen. Ik stoot me en steek hem uit gewoonte in mijn zak. Je weet immers maar nooit op dit spannende, nieuwe pad. Diep van binnen weet ik dat ik hem moet laten liggen. En toch, ik voel me als Hans en Grietje in het bos, bang om te verdwalen.

Eerlijk
Inmiddels is er een lieve boze heks op mijn pad gekomen die me dwingt de stenen te laten liggen. En me ondervraagt of ik ze niet stiekem in mijn stak heb gestoken. Eerlijkheid duurt het langst, heb ik geleerd. Maar och, wat is het moeilijk om eerlijk tegen mezelf te zijn. Dus weg met die stenen. Met het gekakel van de heks in mijn oren, vervolg ik mijn weg naar het Meer van Zelf. Ik pak alleen die steen op die bijdraagt aan het realiseren van mijn ideale situatie! Dat loopt een stuk lichter en sneller.