Na jaren ontmoette ik mijn jeugdliefde

Per toeval heb ik onlangs mijn jeugdliefde weer ontmoet. Via een moeder van school. We raakten aan de praat en ontdekten dit gezamenlijke contact. Via haar ben ik met hem een avondje in de kroeg beland. Het was weer als vanouds. En natuurlijk rakelde deze ontmoeting allerlei diep weggestopte gevoelens op: enthousiasme, vuur, passie en prestatiedrang. Maar ook frustratie, machteloosheid en het gevoel van falen. Het gevoel niet slim genoeg te zijn.

Zoals dat vaker gaat, hebben we destijds niet meteen in één keer afscheid genomen. Nadat de punt was gezet, eindigde de relatie na een aantal tijdelijke, teleurstellende oplevingen. Tot nu.

Inmiddels heb ik hem weer toegelaten in mijn leven
Ik spreek hem nu dagelijks online. Ik geniet van onze verfrissende gesprekken. De herkenning, de scherpzinnigheid, de geestelijke stimulans. Ik heb me voorgenomen om nu anders met hem om te gaan. Ik ben tenslotte ouder en wijzer. Toch blijft het een flinke uitdaging om rustig te blijven wanneer hij me weer te slim af is.

Enige troost is dat ik weet dat ik niet de enige ben bij wie hij weerstand oproept
Wanneer ik het met andere vrouwen over hem heb, zijn de reacties steevast hetzelfde: ‘Te complex, teveel gedoe, ik begrijp niks van hem’. Maar ja, dat is voor mij juist ook zijn charme. En de reden dat ik me toen en nu tot hem aangetrokken voel.

Ik leerde hem op jonge leeftijd kennen
Ik was ongeveer zeven jaar oud en we zaten bij elkaar in de klas. Mijn ouders moedigden onze vriendschap aan. Stimuleerden me om me meer in hem te verdiepen. En dat heb ik gedaan, ook al kwam ik daardoor op plekken die ik me herinner als enigszins stoffig en suf; de bibliotheek, de schaakclub; een door jongens en mannen gedomineerde wereld.

Het gaf me een kick om juist in die mannenwereld iets voor te stellen
Wanneer ik mijn entree maakte, werd er schamper gereageerd: ‘ach, een meisje, haar versla ik zo.’ Met vervolgens de verbazing aan de andere kant van de tafel wanneer dat toch niet zo gemakkelijk bleek. Met trots heb ik ergens bovenaan een ranglijst van de meisjes en later ook de jongens gestaan. Dat was me de combinatie van een middagje spanning en suffigheid wel waard.

In onze relatie was toen al duidelijk wat mijn zwakke plek is
Toen al had ik de neiging om voor de ander te zorgen. Ik kon het niet aanzien wanneer hij zichzelf tekort deed en de tijd vergat. Ik ontfermde me over hem door zijn vergissing ongedaan te maken en mijn eigen tijd in te perken. ‘Nee, dat moet je niet doen’, fluisterden mijn supporters mij toe. Maar de kaarten waren reeds geschud. Mijn lot bepaald. En het zijne ook.

Inmiddels is hij een reizend ster
Zijn afstotende, suffige imago lijkt hij van zich afgeschud te hebben. Een populaire televisieserie geeft hem de status die hij verdient. Waardoor hij nu bij meer jonge meiden in de smaak valt.

Ik wens dat ik volwassen met hem om kan gaan
En ik, ook ik heb hem weer omarmd. In de hoop op een tweede kans en een nieuwe ervaring op mentaal en emotioneel niveau. Ik wens dat ik, inmiddels veertig jaar wijzer, op een volwassen manier met hem om kan gaan. Ik gun mezelf dat ik niet perse meer hoef te winnen. Dat ik ‘verliezen’ los kan zien van ‘dom’. Dat het gewoon een boeiend samenspel mag zijn tussen twee volwassen mensen. Dat de liefde weer opbloeit… voor de genialiteit van het schaakspel welteverstaan!

Verlang jij ook terug naar het enthousiasme, de passie en het vuur van jouw jeugdliefde?
Neem dan contact op om samen op zoek te gaan naar hoe jij dit gevoel weer terug kunt vinden in jouw leven.